حافظیه، آرامگاه خواجه شمس الدین محمد متخلص به حافظ و ملقب به لسان الغیب است که در سال 726 ه.ق. در شیراز به دنیا آمد و در همین شهر نیز به کسب علم و دانش مشغول گردید.
حافظ از شاعران بنام و پرآوازه سده هشتم ه.ق. می باشد که با گذشت قرن ها از مرگ وی، هنوز دیوان او به زبان های مختلف در سراسر جهان چاپ می گردد. دیوان حافظ متجاوز از شش هزار بیت است که در برگیرنده قصیده، رباعی و قطعه می باشد و عمده شاهکار حافظ، غزلیات اوست.
وی در سال 791 ه.ق. چشم از جهان فروبست و اورا در گورستان مصلای شیراز به خاک سپردند. پس از به خاک سپردن حافظ در مصلی، تا مدتی قبر او بدون ساختمان بود. 65 سال پس از درگذشت وی در دوره فرمانروایی میرزا ابوالقاسم گورکانی، شمس الدین محمد یغمایی وزیر فرمانروا، ساختمان گنبدی بر تربت حافظ بنا کرد و در جلوی آن حوض بزرگی قرار داشت که از آب رکن آباد پر می شد.
بنای عظیم و باشکوه آرامگاه حافظ در سال 1188 ه.ق. در دوران کریم خان زند ساخته شد. این بنا، شامل ایوانی با چهار ستون ضخیم سنگی یکپارچه بود که دو قسمت شمال و جنوب آن باز بود و دو اتاق کوچک در دو گوشه آن قرار داشت. آرامگاه در قسمت شمالی آن قرار می گرفت و در بخش جنوبی این مکان باغی بزرگ نمایان بود. بر روی تربت حافظ، سنگی مرمرین به دستور کریم خان زند نهاده شد که دو غزل از غزل های حافظ به خط آقاسی بیگ افشار بر آن نوشته شده بود. سنگ کنونی همان سنگ قبر دوران زندیه است. آرامگاه حافظ در دوران قاجاریه بارها بازسازی گردید. بنای امروز این آرامگاه به دستور علی اصغر حکمت، وزیر فرهنگ و علی ریاضی رئیس فرهنگ فارس با بهره گیری از عناصر معماری زندیه و یادمانهای حافظ توسط "آندره گدار" معمار فرانسوی، طراحی شد و به اجرا درآمد. آرامگاه وی زیارتگاه عاشقانی است که بر سر مزار او می آیند و پس از قرائت فاتحه، تفـألی بر دیوانش می زنند. 20 مهر ماه به نام روز حافظ نامگذاری شده است.

جهت دیدن حافظیه میتوانید با زدن روی لینک زیر، با تور شیراز همراه شوید:
www.mahbantour.com/tour/every-day-shiraz-tour