یکی از این حمام های قدیمی، حمام نواب است که یکی از صدها حمام بازمانده از عصر قجر بوده و نگین منطقه ۱۲ شهر تهران به شمار می رود. سارا سلطان خاتون و سارا هاجر خاتون که همگی دختران حاج نواب از نوادگان قاجار و سرشناسان محله بودند، نسبت به ساخت حمام اهتمام ورزیدند. جایی که امروزه در همان فضای حمام سنتی، بازارچه سنتی از هنر و صنایع دستی کشور برپا شده است. مصالح به کار رفته در حمام شامل آجر و آهک و ساروج و سنگ بود و پس از احداث، برای استحکام بخشی عمارت، از سیمان نیز استفاده گردد. آنچه در معماری بنا مشهود است، کاربندی و وجود آهک روی سطح بنا است که بسیار محدود بوده و نشان دهنده تزئینات قابل توجه در ان است که نشانگر ذوق هنری معماران عصر قاجار دارد. حمامی با بیش از یک هزار متر مربع مساحت که حدود بیست پله از کف بازار پایین تر است و آب آن از قناتی معروف به حاج علیرضا تامین می شد. این حمام قبلاً یک چاله حوض و سه خزینه داشت که چاله حوض آن، از بزرگ ترین چاله حوض های تهران بود. اولین چیزی که در بازدید از حمام نواب، جلب توجه می کند، معماری جذاب ان است. این حمام همچون بسیاری از حمام های سنتی کشور، دارای قسمت هایی مانند هشتی است. هشتی، فضای سر پوشیده ای است که به کوچه متصل شده و نه فقط در حمام ها، بلکه در بسیاری از خانه های قدیمی ایران که در تبریز و کاشان و یزد و اصفهان مشاهده می کنیم، دیده می شود.